“Het vergt moed om de stap te zetten naar een inloophuis. Om je verhaal echt te delen, om die aandacht voor jezelf te nemen. Maar ik vond hier herkenning en erkenning en ben ontzettend blij dat ik ben binnengestapt.”
Ria vertelt in enkele zinnen over een veelbewogen leven. “In 2016 verloor ik mijn zoon en in 2017 werd bij mij borstkanker geconstateerd. Een heftige tijd, met operaties en bestraling. In 2018 liep mijn werk ten einde en was ik uitbehandeld. Ik dacht: Wat nu? Ik had geen ritme meer van mijn baan en de ziekenhuisbezoeken waren voorlopig klaar.”
Ria vond het Inloophuis toevallig. “Gewoon gaan Googlen. Poppy’s deed me denken aan de Honingraad in Breda waar ik ooit met een vriendin naartoe was gegaan.”
Bij haar eerste bezoek aan Poppy’s ontmoette Ria vrijwilligster Helga. De ontmoeting was gewoon perfect, vertelt ze. “Kort daarna ben ik Stap voor Stap gaan spelen en bezocht ik de thema-avonden. Ik nam ook deel aan de Verlies en Rouw-groep, over verlies in de breedste zin van het woord. Alle deelnemers kenden een verlies, door ziekte of op een andere manier.
We waren echt lotgenoten. Tot de start van de groep kenden we elkaar niet, maar elkaars verdriet kenden we maar al te goed. Onze diepe gesprekken gingen over allerlei onderwerpen en emoties kwamen los. Tranen, maar ook lachen. Dat kan hier, het is veilig. Onze groep ontmoet elkaar inmiddels bij ons thuis, bijzonder toch?
Inloophuis Poppy’s is een warm bad. De vrijwilligers hebben alles in huis om oprecht naar het verhaal van een ander te luisteren. De activiteiten zijn gevarieerd, dus het is echt de moeite om een keer te komen.”